Un grupo de amigos xubilados aínda lembra a tarde daquel domingo de xaneiro de 1994 en que un Tito Gil maduro fixo a súa aparición no bar restaurante do pobo, na Serra de Madrid. Recoñecérono pola súa prodixiosa voz. Regresaba ao seu lugar natal o afamado actor, o neno prodixio, a gran promesa teatral que parecía triunfar nos escenarios da capital, ou talvez de medio mundo. Quizais en busca de notoriedade, Tito Gil non tardará en propoñerlles unha gran representación colectiva coa que revitalizar o turismo e atraer a xente. Será a última oportunidade de evitar o despoboamento paulatino. Ninguén parece resistirse, pero necesitan a unha gran actriz que lle dea a el a réplica. Nesas datas, Paula, unha muller que viu esmagados os seus soños pola rutina laboral, toma o último tren en Atocha e esperta, sen sabelo, na estación dun pobo para ela descoñecido.